słowa które łamią ....drzewa

"Na wyspach Salomona, na południowym Pacyfiku, 

tubylcy stosują niezwykłą metodę obalania drzew. 

Jeśli drzewo jest zbyt duże, żeby je ściąć siekierą, zwalają je - wrzeszcząc na nie. Ludzie z lasu obdarzeni specjalnymi właściwościami wspinają się o świcie na drzewo i nagle jednocześnie krzyczą na nie ze wszystkich sił. I robią to tak przez trzydzieści dni. 

Aż drzewo umiera i pada. Istnieje teoria, że wrzask zabija Ducha drzewa. 

Wedle tubylców to zawsze odnosi skutek.

Ach, te biedne naiwne dzikusy. Takie dziwaczne zabobony z dżungli. 

Krzyczeć na drzewa, też coś! Jakie to prymitywne. 

Robią to tylko dlatego, 

że nie znają zdobyczy współczesnej techniki i nie są odpowiednio wykształceni.

A ja? 

Ja krzyczę na swoich bliskich....

 I krzyczę przez telefon i podczas koszenia trawy. 

Krzyczę na telewizję i na gazety, i na radio. 

Nieraz zdarzało się mi się nawet wygrażać niebu zaciśniętą pięścią i krzyczeć. 

Mój sąsiad wrzeszczy często na swoją rodzinę i na samochód. 

Tego lata słyszałam, jak darł się przez całe popołudnie na składaną drabinkę.

My, współcześni ludzie, uprzejmi, wykształceni, krzyczymy na ruch samochodowy i na sędziów sportowych, i na rachunki, i na banki, i na różne urządzenia, zwłaszcza na urządzenia. 

Najczęściej krzyczymy na różne sprzęty domowe i na członków rodziny. 

Krzyczymy tak długo, aż dusza ludzka się poddaje…

Bo kije i kamienie mogą połamać nasze kości, ale słowa mogą złamać nasze serca…"

/Robert Lee Fulghum, pisarz USA/