Ze wstydu.
Wstydzimy się pokazać innym, że czegoś nie wiemy albo czegoś potrzebujemy. Wychowano nas w przekonaniu, że nie mamy żadnych potrzeb.
Z dumy.
Nie chcemy, żeby ktoś mógł nam powiedzieć: NIE!. Odmowa świadczyłaby o naszej słabości. Boimy się, jak wypadniemy w oczach pewnych siebie ludzi, którzy w rzeczywistości są równie niepewni jak my.
Ze strachu.
Boimy się upominać o swoje bo w ten sposób rozdrapujemy dawne rany i znów czujemy się tak jak wtedy, gdy jako dzieci słyszeliśmy "NIE", kiedy najbardziej na świecie chcieliśmy usłyszeć TAK.
Z poczucia winy.
Nie chcemy sprawiać komuś kłopotu. Nie zasługujemy na jego czas, energię ani uwagę - czasami nawet jeśli płacą mu za to, żeby nam pomógł. Paraliżuje nas własna uprzejmość.
Jeśli o nic nie prosisz, niczego nie dostajesz. Więc PROŚ. Czasem usłyszysz "TAK", czasem "NIE". Ale jeśli nie zapytasz, odpowiedź zawsze brzmi "NIE". Sama jej sobie udzieliłaś.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz