"Nadeszła ta chwila i zatrzymał się świat
Na tę jedną chwilę... Której zawsze brak...
Na ten jeden uśmiech… jeden czuły gest...
Na wytarcie łez... Starej piosnki tekst.
Zatrzymał się świat, bo za szybko biegł.
Już nie widział traw, nie szanował drzew.
W pośpiechu, bez uczuć, bez gestów i słów
Biegał do wieczora i od rana znów.
Bez bajki dla dziecka, bez kwiatka dla mam.
Na dzwonek budzika, w inny wymiar…
Sam bez słowa otuchy i ślepy na ból.
Gdzie pieniądze Bogiem, gdzie mobilny król.
I nastała cisza… Przebudzenia czas,
Gdy docenisz siebie i dostrzeżesz nas.
Gdy na chwilę przystanie - odnajdziesz chwilę,
Utulisz matkę… Docenisz dziewczynę.
Z dzieckiem porozmawiasz - nareszcie w realu,
Dziadka uściskasz, nie kupę metalu.
Z babcią pożartujesz też bez klawiatury,
W mózgu pozalepiasz niepamięci dziury.
Zatrzymał się świat w obliczu trucizny
Bo ziemia – nasz świat musi leczyć blizny
Gdy morowy swąd wypływa z czeluści,
I tym razem ziemia… już nam nie popuści.
Zapomniały dzieci, że podorastają,
że tu gośćmi są i wciąż długi mają.
Teraz przyszła chwila i nas zatrzymała,
By ludzka istota wreszcie pomyślała..."
/Dalida Aouadhi-Łapińska/
Na tę jedną chwilę... Której zawsze brak...
Na ten jeden uśmiech… jeden czuły gest...
Na wytarcie łez... Starej piosnki tekst.
Zatrzymał się świat, bo za szybko biegł.
Już nie widział traw, nie szanował drzew.
W pośpiechu, bez uczuć, bez gestów i słów
Biegał do wieczora i od rana znów.
Bez bajki dla dziecka, bez kwiatka dla mam.
Na dzwonek budzika, w inny wymiar…
Sam bez słowa otuchy i ślepy na ból.
Gdzie pieniądze Bogiem, gdzie mobilny król.
I nastała cisza… Przebudzenia czas,
Gdy docenisz siebie i dostrzeżesz nas.
Gdy na chwilę przystanie - odnajdziesz chwilę,
Utulisz matkę… Docenisz dziewczynę.
Z dzieckiem porozmawiasz - nareszcie w realu,
Dziadka uściskasz, nie kupę metalu.
Z babcią pożartujesz też bez klawiatury,
W mózgu pozalepiasz niepamięci dziury.
Zatrzymał się świat w obliczu trucizny
Bo ziemia – nasz świat musi leczyć blizny
Gdy morowy swąd wypływa z czeluści,
I tym razem ziemia… już nam nie popuści.
Zapomniały dzieci, że podorastają,
że tu gośćmi są i wciąż długi mają.
Teraz przyszła chwila i nas zatrzymała,
By ludzka istota wreszcie pomyślała..."
/Dalida Aouadhi-Łapińska/
Miejmy zatem nadzieję, że powstrzymany świat w końcu odżyje :-)
OdpowiedzUsuń