przepadając za sobą

„Tak naprawdę w głębi duszy pragniemy przez całe życie nie pieniędzy i nawet nie sławy.

 Człowiek najbardziej pragnie pochwały. 

Jest ona tym, co pozwala mu wyprostować plecy,

 spojrzeć bez strachu w oczy drugiemu człowiekowi. 

Popatrzeć przyjaźnie w lustro.
„Dlaczego ciągle jeszcze tak trudno nam powiedzieć: 

„Wiesz, podoba mi się to, co robisz, podoba mi się twój głos, jesteś mądra, jesteś dobry, lubię cię. 

I nie chodzi tu o wręczanie od święta statuetek i odznaczeń, 

o celebrowanie jubileuszy czy imienin w czym aż za gorliwi nieraz bywamy. 

Nie, chodzi o wypowiedzenie na co dzień, własnymi słowami

 i niekoniecznie z kwiatami w ręce, 

słów uznania, wdzięczności, 

spontanicznej czasem niczym specjalnym nie spowodowanej serdeczności.
„A jak już nie mamy kogo chwalić, 

to stańmy przed lustrem i wychwalajmy sami siebie głośno. 

Ja to ostatnio coraz częściej stosuję i muszę przyznać, 

że zdarzają się chwile, 

kiedy już tak siebie lubię,

 że po prostu za sobą przepadam."

/Roma Ligocka/