etap akceptowania

"Jestem na etapie akceptowania, mam wrażenie, że to ostatnia prosta. 

 Jest coś wartościowego w powrocie do dawnego zdarzenia, które było bolesne i wyczerpujące, 

o ile uda się rozpoznać stan i uczucie, które towarzyszyły zadanej ranie. 

Przez lata dorosłego życia reagowałam na dawno zadaną ranę. 

Jakby życie mnie zabierało w przeszłość, której nie chciałam przyjąć, zobaczyć.

 Teraz już wiem, że aby te powroty nie wydarzały się w nieskończoność, trzeba wrócić do momentu zranienia, ale świadomie, zanurzyć się, często w towarzystwie lęku. 

To pozwala zrozumieć, co się stało, 

ale też, co wyprawiam w różnych, trudnych emocjonalnie sytuacjach. 

Głupio mi to powtarzać, 

ale wierzę, że jestem szersza, większa i potężniejsza niż ta, którą widać, 

i wierzę, że dotyczy to nas wszystkich.

 Wierzę, że wybrałam sobie doświadczenia tego życia, 

że brakowało mi pewnych sprawności, 

że z określonych powodów urodziłam się właśnie w takiej rodzinie. 

Przez to inaczej widzę osoby, które mi rany zadawały, 

nawet jeśli długie sceny z własnego życia przypominały film Bergmana".

/Katarzyna Nosowska/