(nie)przypadkowe złudzenia

"Myślę, 

że większość trafiło chociaż raz w życiu na taką kobietę...

Pojawiła się w moim życiu zupełnie przypadkiem, dając mi jedynie złudzenia. 

Była pytaniem, na wszystkie moje dotychczasowe odpowiedzi. 

 Miała w sobie chaos, pasję i wolność. 

Przyciągnęła mnie do siebie magnetyczną siłą i sprawiła, 

że nie mogłem uwolnić od niej swoich myśli.

 Jej dusza rezonowała z moją w niepojęty sposób.

 Była uosobieniem wszystkich moich wewnętrznych wojen, na które wyruszałem każdego ranka. 

Z tym, że ona z doskonałą lekkością wygrywała nawet te, których ja jeszcze nie zdołałem podjąć. Przy niej jasne stało się dla mnie, co znaczy igrać z ogniem. 

I co znaczy stwierdzenie "być nie z tej bajki". 

Ona była zdecydowanie nie z tej.

 Nie z mojej. 

Nie wiem nawet czy była z jakiejkolwiek, bo za żadne skarby świata 

- nie dała się zamknąć w wąskie ramy schematów (...) 

Była miła, ale zdystansowana. 

To, co na innych kobietach robiło wrażenie - ona przyjmowała jedynie z chłodnym entuzjazmem. 

Gdybym chociaż trochę jej nie poznał, pewnie powiedziałbym, że wiało od niej chłodem obojętności. Ale wiedziałem i czułem, że jest pełna wewnętrznych skrajności. 

Wiedziałem też, 

że ma w sobie dużo ciepła, 

trzeba jedynie mieć odpowiednie zapałki żeby wiedzieć jak sprawić, że zapłonie (...) 

Miała w sobie światło, które wypełniało każde z miejsc, w których się pojawiała. 

Kiedy wlewała się do moich myśli - byłem Słońcem. 

Potem znikała i zapadała noc. Ciemna i przerażająca. 

Żadna z gwiazd nie zdołała nigdy jej zastąpić. 

Zapytacie mnie pewnie kim była. 

Ja tego nie wiem. 

Pewnie największą zagadką mojego życia..."

/Moja dusza pachnie Tobą/