twoja szuflada

"W życiu jest trochę tak jak z meblami. 

Każdy ma swoje półki czy szuflady do których nie chce zaglądać. 

Których nie chce przestawiać czy otwierać. 

Ale kiedyś w końcu taką szufladę musisz otworzyć, przeglądnąć co w niej jest, 

wyrzucić stare szpargały i zetrzeć kurze. 

Najczęściej i tak to się robi w momencie gdy się jej już potrzebuje. 

Gdy trzeba zrobić miejsce na nowe.

 I taką szufladę zapełnia się powoli zaufaniem, troską, uczuciem, przyjaźnią i nawet się nie orientujesz, kiedy ona jest już cała zapełniona nie w twoich rzeczach, ale mimo to jest to dla ciebie naturalnym stanem, że ona jest. 

Tylko czasami nadchodzi taki moment, że nie licząc się z tym, że cudzych rzeczy się nie powinno ruszać, nie przesuwać np. zaufania, by między przyjaźń a uczucie upchnąć swoje kłamstwo.

 I proporcjonalnie do tego jak się ją długo zapełniało, może wtedy nastąpić moment w którym opróżnia się ją bardzo szybko, bo to nie są w końcu twoje rzeczy, które możesz przeglądnąć czy przesuwać kiedy chcesz. Wcale nie musi być wielkich demonstracyjnych końców, ani trzaskań, czasami niektóre rzeczy kończą się tak jak się zaczęły - po cichu. 

A ty zostajesz z tym sam, z dziurą w sercu jak po betonowej kuli. 

A to tylko pusta szuflada. 

Uprzątnięta szuflada. 

Twoja szuflada."

/W.N./