Mamo....pozwól mi być...

"- Mamo, mam do ciebie prośbę… 

Pozwól mi być dzieckiem. 

Póki nim jestem wiem, że zawsze mogę wtulić się w twoje ramiona, opowiedzieć ci o strachach, które mieszkają we mnie i poprosić cię, abyś pomogła mi je przegnać. 

Będę siadać w twojej kuchni widząc, że stół należy i do mnie. 

W każdej chwili mogę sięgnąć po kubek, 

 ten w błękitne kwiaty, zaparzyć herbatę i wysuszyć przemoczone serce. 

 Dopóki wolno mi będzie być twoim dzieckiem będę radzić sobie z każdym upadkiem, 

bo twoja siła pomoże mi wstać. 

Mogę dorosnąć, ale, proszę, nie każ mi przestać być dzieckiem.
I proszę cię o jeszcze jedno… 

Mamo, bądź i ty dzieckiem. 

Nie zgub swojego uśmiechu, radości z odkrywania świata. 

Pozwól, że chwycę cię za rękę i pobiegniemy przez las, drogą,

 na której ścigać nas będzie wołanie kukułki liczącej nasze wspólne dni. 

Ona nigdy nie przestanie kukać, wiesz o tym, prawda?
- Pewnego dnia musi zamilknąć. 

Któregoś ranka obudzisz się, a ja stanę się tylko wspomnieniem.
- Nie masz racji, mamo. Nie będę wspominać kogoś, kto wciąż będzie ze mną. 

Żyjesz we mnie, będziesz żyć w moich dzieciach. 

Jesteś w każdym moim uśmiechu, każdym geście, decyzji i słowie.

 Ty mi je dałaś, ty mnie ich nauczyłaś, nie możesz tak po prostu zniknąć. 

Nawet, gdy zasiądziesz w fotelu po Drugiej Stronie, 

będziesz ze mną przyprawiać zupę, piec ciasta i czytać książki.

Posadzimy razem kwiaty w ogrodzie i wyczarujemy tęczę, 

po której będę wspinać się do ciebie, a ty będziesz zsuwać się po niej do moich myśli.
- Sądzisz, że to możliwe?
- Ja to wiem. 

Pewnego dnia byłaś na mnie zła, chciałaś uciec przede mną i naszym wspólnym żalem. 

Wydawało mi się, że chcesz mnie opuścić, a jednak nocą zakradłaś się do mojego pokoju, 

by otulić mnie pierzyną, poprawić mi poduszkę i sprowadzić dobre sny. 

Odtąd wiem, że matka nigdy nie opuści swojego dziecka… 

Tylko pozwól mi, mamo, nim być.

/Agnieszka Sawicz/