(nie)trwałe relacje....

"Osłabł przymus przebywania z ludźmi. 

Jako młodziak byłem histerycznie towarzyski.

Może zresztą to wynikało ze specyfiki czasów, wszak moja nastoletniość przypadła na okolice stanu wojennego, specjalnie nie było nic do roboty, więc bardzo często spotykaliśmy się z przyjaciółmi. Wtedy jeśli chciało się z kimś zadawać, trzeba było się z nim widzieć, bo wirtualnych komunikatorów nie było. 

Więc myśmy się wszyscy bez przerwy widzieli. (...) 

Teraz nie trzeba się widzieć, by być w towarzystwie.
Przyglądam się pokoleniu moich córek i myślę, że oni wszyscy mają wielki problem z przyjaźnią. Wydaje się im, że nawiązują trwałe relacje, ale to ułuda. 

Bo nie wystarczy napisać do siebie kilku wiadomości na fejsie. 

Przyjaźń to obowiązek i wysiłek, który polega na tym, że ja ruszam dupę i zmierzam do jakiegoś miejsca i ten drugi też rusza dupę i zmierza do tego samego miejsca. 

Proszę „miejsce” rozumieć metaforycznie, ale nie cybernetycznie. 

W internecie się go nie znajdzie."

/Andrzej Saramonowicz/