miłość to nie pluszowy miś....

"Od dwóch tygodni intryguje mnie ktoś, z kim nie rozmawiam,

 a bardzo bym chciała 

- po postu nie wiem jak. 

 Nie zamieniłam z nim słowa, 

a wyobrażałam już sobie jak z zamkniętymi oczyma leżę spokojnie w zgięciu jego ramienia. (...) Szeptał mi coś do ucha, a ja się uśmiechałam, zostałam obdarowana całusem w głowę. 

I to było piękne, przez chwilę poczułam się tak, jak powinien czuć się człowiek, którym chcę być. 

I wtedy zrozumiałam... miłość jest suką, ale leczy rany. 

Jak kolagen na zmarszczki - wypełnia pęknięcia i głębokie blizny po swoich pazurach. 

Po tych wszystkich cierpieniach, po części zadanych przez miłość, 

po części przez życie, zrozumiałam, że nikt nigdy w życiu nie kochał mnie tak,

 jak potrzebowało tego moje zbolałe serce i klęcząca na kolanach dusza. 

Zawsze było nie tak, za płytko, zawsze śmierdziało toksycznością. 

A chcę z nim inaczej - chcę naprawdę i chcę tak, jak pragnę.

Tylko nie jestem dobra w pierwszych krokach, nie mam odwagi na zaczynanie... 

Myślę, że to jest współczesna tragedia 

- w tym zimnym świecie mieć w sercu ciepła tyle co słońce,

 miłości jak morze, a nie móc nikogo nią obdarować. 

I płonąć w tym cieple, tonąć w głębinach miłości."

/K. Bagieńska/